Ο Ναύαρχος Βολγκόριν

 

Ο Ναύαρχος Βολγκόριν
Επεισόδιο 1

Κεφάλαιο Πρώτο: Η Τελευταία Συνάντηση
Η χειμωνιάτικη Πετρούπολη τύλιγε τους δύο άνδρες με την παγωμένη της ανάσα. Ο ναύαρχος Βολγκόριν και ο αξιωματικός Μιχαήλ Μπακούνιν στέκονταν στο παρκέτο του αριστοκρατικού σαλονιού, δύο παιδικοί φίλοι που είχαν διαλέξει αντίθετα μονοπάτια στη ζωή.
«Δημήτρη», είπε ο Μπακούνιν, «πώς μπορείς να κοιτάζεις αδιάφορα τη δυστυχία του λαού μας; Τα παιδιά πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους, ενώ εμείς χορεύουμε στα παλάτια;»
Ο Βολγκόριν κοίταξε έξω από το παράθυρο, όπου τα χιόνια σκέπαζαν την πόλη σαν σάβανο. «Μιχαήλ, καταλαβαίνω τον πόνο σου. Κι εγώ βλέπω τη φτώχεια. Αλλά αυτή είναι η μοίρα του κόσμου. Μόνο αν η Ρωσία γίνει ισχυρή, αν ο Τσάρος μας οδηγήσει σε νέες κατακτήσεις, τότε θα υπάρχει ευημερία για όλους.»
«Μοίρα;» Ο Μπακούνιν χτύπησε την γροθιά του στο τραπέζι. «Η μοίρα είναι δικαιολογία των δειλών! Έχουμε καθήκον, Δημήτρη. Καθήκον προς τον λαό, προς την επανάσταση που θα διώξει την καταπίεση!»
Ο Βολγκόριν κούνησε το κεφάλι του θλιμμένα. «Είσαι πάντα ο ίδιος ιδεαλιστής, φίλε μου. Αλλά η ιστορία δεν αλλάζει με όνειρα.»
«Τότε εγώ θα αλλάξω την ιστορία.» Ο Μπακούνιν σηκώθηκε όρθιος. «Παραιτούμαι από τον στρατό. Από αύριο, τίθεμαι στην υπηρεσία της επανάστασης.»
Οι δύο άνδρες σιώπησαν. Μετά, ο Βολγκόριν πλησίασε και τον αγκάλιασε δυνατά.
«Καλή τύχη, παλιέ μου φίλε», ψιθύρισε.
«Κι εσύ, Δημήτρη. Όπου κι αν σε πάει η μοίρα.»
Χαιρέτισαν για τελευταία φορά. Κανείς δεν ήξερε πόσο προφητικά ήταν αυτά τα λόγια.
Κεφάλαιο Δεύτερο: Η Πτώση
Λίγες μέρες μετά, στη δεξίωση του κόμη Βολκόνσκι, ο Βολγκόριν βρέθηκε στην αγκαλιά της όμορφης Κατερίνας, συζύγου του υπουργού Ναρίσκιν. Το κρασί, η μουσική, η μαγεία του βραδιού... Και μετά το σκάνδαλο.
Τους βρήκαν γυμνούς στο κρεβάτι του κόμη. Οι φωνές, οι κατηγορίες, η ντροπή. Ο Βολγκόριν, ο αξιόπιστος ναύαρχος του Τσάρου, είχε πέσει από τη χάρη του.
Όμως ο Τσάρος, που τον εκτιμούσε παρά το σφάλμα του, του έδωσε μια τελευταία ευκαιρία.
«Βολγκόριν», του είπε στην ιδιωτική συνάντηση, «θα πάρεις το "Αετός των Θαλασσών". Το πλήρωμά σου θα αποτελείται από φυλακισμένους και άστεγους. Θα πλεύσεις προς τα άγνωστα, όπως κάνουν οι Δυτικοί. Βρες νέες γαίες για τη Ρωσία. Αλλά θυμήσου: δεν θέλω συγκρούσεις με τους συμμάχους μας.»
Κεφάλαιο Τρίτο: Το Πλοίο των Καταραμένων
Το "Αετός των Θαλασσών" έπλεε στον Ατλαντικό με το πιο παράξενο πλήρωμα που είχε δει ποτέ η ρωσική θάλασσα. Κλέφτες, δολοφόνοι, οφειλέτες, άστεγοι. Άνθρωποι που δεν είχαν τίποτα να χάσουν.
Και καθώς περνούσαν οι μέρες, οι συζητήσεις στο κατάστρωμα απέκτησαν πολιτικό χρώμα.
«Γιατί να πολεμάμε για έναν Τσάρο που μας πέταξε εδώ σαν σκυλιά;» έλεγε ο Πέτκα, ένας πρώην στρατιώτης.
«Ναι», συμφωνούσε ο Ιβάν, κλέφτης από τη Μόσχα. «Ενώ εμείς πεινάμε, εκείνοι χορεύουν. Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός;»
Ο Βολγκόριν άκουγε χωρίς να μιλάει. Οι λέξεις του Μπακούνιν αντηχούσαν στο μυαλό του.
Κεφάλαιο Τέταρτο: Οι Ακτές της Αφρικής
Μετά από μήνες πλου, φτάσαν σε ένα παραθαλάσσιο χωριό της Δυτικής Αφρικής. Μαύροι ψαράδες τραβούσαν τα δίχτυα τους στην παραλία, όταν ξαφνικά εμφανίστηκαν τα βρετανικά πλοία.
«Αυτή η γη ανήκει τώρα στην Αυτού Μεγαλειότητα!» φώναξε ο Βρετανός αξιωματικός.
Οι ντόπιοι τρόμαξαν. Τα παιδιά έκλαιγαν, οι γυναίκες κρατούσαν σφιχτά τα μωρά τους.
«Καπετάνιε», είπε ο Πέτκα στον Βολγκόριν, «έχουμε εντολές να μην παρέμβουμε.»
«Ναι», απάντησε ψυχρά ο Βολγκόριν. «Έχουμε εντολές.»
Αλλά το πλήρωμα δεν άκουσε. Όταν είδαν τους Βρετανούς να σηκώνουν τα όπλα κατά των αμάχων, κάτι έσπασε μέσα τους.
«Στα διάολα τις εντολές!» φώναξε ο Ιβάν και πήδησε στη θάλασσα.
Ένας ένας, όλοι οι άνδρες ακολούθησαν. Κλέφτες και δολοφόνοι πολέμησαν πλάι σε μαύρους ψαράδες κατά των αποικιοκρατών.
Κεφάλαιο Πέμπτο: Η Μεταμόρφωση
Η μάχη ήταν σφοδρή. Οι Βρετανοί είχαν καλύτερα όπλα, περισσότερα άτομα. Οι υπερασπιστές έχαναν έδαφος.
Ο Βολγκόριν στεκόταν στο κατάστρωμα, βλέποντας τους άνδρες του να πολεμούν. Θυμήθηκε τα λόγια του Μπακούνιν: «Έχουμε καθήκον προς τον λαό.»
Και ξαφνικά κατάλαβε. Αυτοί οι άνθρωποι - κλέφτες, δολοφόνοι, άστεγοι - δεν πολεμούσαν για τον Τσάρο. Πολεμούσαν κατά της καταπίεσης. Ακριβώς όπως είχε πει ο παιδικός του φίλος.
«Πέτρο!» φώναξε στον πρώτο του. «Προετοιμάστε τα κανόνια! Θα παρέμβουμε!»
«Αλλά καπετάνιε, οι εντολές...»
«Στα διάολα τις εντολές!»
Ο Βολγκόριν πήρε το σπαθί του και κατέβηκε στην παραλία. Με τη στρατηγική του εμπειρία, οργάνωσε την άμυνα. Έδειξε στους ψαράδες πώς να χρησιμοποιήσουν το τοπίο. Οδήγησε τους άνδρες του σε επιθέσεις που έπιασαν τους Βρετανούς στον ύπνο.
Η νίκη ήταν γλυκιά. Οι αποικιοκράτες υποχώρησαν στα πλοία τους και έφυγαν.
Επίλογος: Οι Καταραμένοι
Εκείνο το βράδυ, καθώς γιόρταζαν με τους ντόπιους γύρω από τη φωτιά, ο Βολγκόριν συγκάλεσε το πλήρωμά του.
«Παιδιά», είπε, «μόλις γίναμε καταραμένοι. Ο Τσάρος θα μας θεωρεί προδότες για ό,τι κάναμε σήμερα. Οι Βρετανοί θα μας έχουν στη μαύρη λίστα. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε σπίτι.»
Οι άνδρες σίγησαν. Μετά ο Πέτκα χαμογέλασε.
«Καπετάνιε», είπε, «ποτέ δεν είχαμε σπίτι. Αλλά σήμερα, για πρώτη φορά, πολεμήσαμε για κάτι που άξιζε.»
«Ναι», συμφώνησε ο Ιβάν. «Σήμερα δεν ήμασταν κλέφτες ή δολοφόνοι. Ήμασταν άνθρωποι.»
Ο Βολγκόριν κοίταξε τα αστέρια. Κάπου εκεί έξω, ο Μπακούνιν συνέχιζε τον αγώνα του. Και τώρα, με τον δικό του τρόπο, κι αυτός είχε επιλέξει την πλευρά της επανάστασης.
«Τότε», είπε δυνατά, «ας είμαστε καταραμένοι! Αλλά ας είμαστε ελεύθεροι!»
Και το πλοίο των καταραμένων έπλευσε προς τα άγνωστα, κουβαλώντας ένα πλήρωμα που είχε βρει την αληθινή του ταυτότητα στον αγώνα κατά της καταπίεσης.